Het zijn vandaag de dag spannende tijden als sigarenliefhebber. Er gebeurt zoveel tegelijkertijd en toch zijn het maar
rari nantes die zien en merken dat er wat aan de hand is.
De Habanos-doosZo heb ik een tijdje geleden nog een artikeltje op
http://www.sigarenplatform.nl gepubliceerd waarbij ik de ontstaansgeschiedenis en functie van Habanos beschreef.
Het komt er in essentie op neer dat Habanos eigenlijk niets meer is dan een lege doos dat een handig vehikel bleek niet alleen om de marketing te centraliseren, maar vooral om buitenlands kapitaal op te halen zonder aan onafhankelijkheid in te boeten.
Dit werpt een ander licht op de recente beslissing om enkele toplui van Habanos op “non-actief” te zetten. Tegelijkertijd wordt een scenario dat ik al enkele jaren mogelijk acht wel heel realistisch. Rekening houdende met de
timing en de erop volgende verklaringen van diverse grote spelers kan je niet anders dan aan het denken gaan.
Who moved my cheese?Het bleek voor heel wat lezers een
eyeopener en herinnerde mij aan het boekje
Who Moved My Cheese van dr. Spencer Johnson. In deze parabel gingen de mensen geconfronteerd met het feit dat de kaas op was, er vanuit dat iemand de kaas gepikt had. Nochtans waren alle signalen aanwezig dat de kaas op aan het geraken was, maar de mensen waren al ziende blind.
Wanneer ik dit stukje schrijf, ben ik net terug van mijn sigarenboer(in) en moest ik vaststellen dat bepaalde producten (weeral) niet leverbaar waren. De kaas (en zeker goede kaas) is beperkt en er zijn kennelijk wel meer liefhebbers ten lande. De vraag is er, maar het aanbod kan niet meer mee.
Het is dan ook niet zonder reden dat er dan maar ter vervanging of aanvulling tal van exclusivo’s, limitada’s en meer belegen versies uitgebracht worden. Dit was 15 jaar geleden niet het geval. De reguliere productie was de productie.
De doos van PandoraVerandering van spijs doet dan ook eten, maar tegelijkertijd vraag ik mij af of dit wel een goede zaak is en of we niet op het punt staan de doos van Pandora te openen.
Productie is nu eenmaal omgekeerd evenredig met kwaliteit. Ik geloof dan ook dat we vandaag op een keerpunt staan. Gaan we voor kwantiteit of gaan we voor kwaliteit?
Het “nieuwe” rokenDiezelfde dichotomie zie ik bij de consument. Alle afficionado’s maken aanspraak op het predicaat van de “nieuwe” roker.
Voor de een houdt het een vorm van
mindfulness in: het zeer bewust en intens genieten. Dit “nieuwe” roken is eigenlijk zo oud als de straat. Wanneer je de stukjes van Albert C M Weijman legt naast het traktaat van Zino Davidoff spreken die dezelfde taal, met name die van de epicuristische poëet.
Anderen vertalen dit nieuwe roken in een andere manier van beleven. Sigaren roken hoeft niet per se in duffe achterkamertjes met klassieke muziek of soft jazz. Het kan gerust in een kleurrijk interieur op lounge muziek of zelfs enkele
funky beats. Diederik Festen creëert op zijn beurt in zijn La Casa del Habano in Amsterdam een heel andere sfeer. Verder ging recent in Antwerpen de tweede Cohiba Atmosphere in Europa open. De
vibe en energie die er aanwezig zijn, werken zonder meer aanstekelijk.
Voor anderen houdt het nieuwe roken dan weer diversificatie in. De “nieuwe wereld sigaren” hebben de laatste jaren een gigantische sprong voorwaarts gemaakt en in heel wat opzichten moeten bepaalde van die “nieuwe” sigaren helemaal niet onderdoen voor de klassieke Habano. Integendeel, in sommige gevallen wordt een duel zéér spannend.
Dit wordt zonder meer dé uitdaging voor de nieuwe generatie van sigarenrokers: de zoektocht naar de krenten in de pap. Die nieuwe roker kan, mag en moet immers veeleisend zijn en het zal aan de winkeliers en producenten zijn om die nieuwe roker voor zich te winnen. Een eenvoudig PR-praatje zal niet meer voldoende zijn en wie niet bij de les blijft zal ten langen leste de duimen moeten leggen. Zo ging recent in Brugge een heuse La Casa del Tabaco open en zit er een Cigaragua in Amsterdam in de pijplijn. Gepassioneerde mensen die achter hun producten staan en die hún verhaal op hún manier brengen. Dàt is al een eindje geleden en misschien wel het ultieme “nieuwe”, met name het gediversifieerd roken.
Een ding is alvast zeker: sigaren zullen er altijd zijn.
Tobacco is a dirty weed en onkruid vergaat nu eenmaal niet. Of zoals Ovidius eerder schreef:
Omnia mutantur, nihil interit.