Michel heeft al de aanzet gegeven door een link naar het fotoalbum van het voorbije weekend te posten.
Al sinds een paar jaren gaan Frank (Afficionado) en ik op pad. Onze eerste trip samen was naar Duitsland en aldaar werden we gelijk tot Quick & Flupke gedoopt. Zoek maar eens naar “Quick en Flupke in het Land der Germanen”. Het verhaal heeft ondertussen vele vervolgen gekend (dat gebeurt wel vaker met blockbusters…), maar… dit jaar vergezelde Michel ons voor het eerst op onze ondertussen jaarlijkse pelgrimstocht in Duitsland. Het duo werd een trio en omgedoopt tot “Kwik, Kwek en Kwak”.
Dit jaar ging immers opnieuw een “grote” ANS-meeting door, gevolgd door een feestje georganiseerd door de lokale sigarenclub CCC (Cigar Cult Club).
De meesten onder jullie kennen wel het concept van de ANS-meeting zodat we dit kunnen overslaan. Wie er nog niet mee bekend is, kan het elders erop nalezen.
Nu, dit jaar was het opnieuw zover. Omdat de periode zo goed als altijd samenvalt met de verjaardag van mijn vrouw moest ik punten scoren en besloot ik van dit jaar haar mee op trip te nemen. Op die manier kon ze zien dat het allemaal een leuke bende is en er zeer amicaal aan toegaat. Dat maakte het allemaal makkelijk nu ik altijd de kamer met Frank deelde. Eventjes twijfelde Michel er aan om de kamer met Marianna te delen, maar Frank bracht hem op andere gedachten zodat ik op mijn beurt Frank moest duidelijk maken dat ik zonder al te veel moeilijkheden aan het nummer van Carinne kan geraken... Allemaal om te zeggen dat de kamerverdeling zeer snel zeer duidelijk was.
We hadden met onze gastheer Nino Munoz de vrijdag afgesproken in Schloss Vollrads. Het kasteel hebben Frank en ik twee jaar geleden al bezocht en – in principe – levert dit een prachtige setting op. “In principe” betekent "als het niet regent" en daar hadden we nu wel wat pech mee. Het hele weekend was het wisselvallig weer en bijwijlen was het echt door de buien laveren. Vermits wij wat later arriveerden hadden we geluk van toch buiten te kunnen dineren, maar al heel snel was het weer zover dat we onder een afdakje de pousse-café moesten nemen.
Zoals ik al zei had ik besloten om vrouwlief mee te nemen en dat betekent gelijk dat haar "grote" schat Casper ook mee op pad moest. Voor wie het zich afvraagt: zijn naam komt dus van “Casper het vriendelijke spookje”. Nu, hij komt overeen met pappie en verdraagt relatief gemakkelijk sigarenrook.
Omdat het weer echt tegenviel reden we gelijk door naar Wörrstadt, dropten we onze spulletjes en doken we meteen de kroeg in. Alhoewel Wörrstadt een typisch Duits stadje is, hoef je je bij “kroeg” niet meteen een klassieke “Stübe” met allerhande “heiBe Heidi’s “ (laat staan dat die uit Tirol zouden komen) verwachten. We gingen naar de lokale Irish pub.
Daar werden we door Nino getrakteerd op een toch wel aparte sigaar. Nino bracht voor ons de H. Upmann Monarcas mee. Deze worden ook wel eens de Monarchs genoemd. De oorzaak hiervan is dat op de kisten met tubo’s “Monarchs” staat vermeld (en ook op de tubo). Nochtans gaat het in dit geval om dezelfde sigaar: de Monarcas.
Wij hadden de sigaar die niet uit de tubo kwam wat deze hoe dan ook van vóór 2006 maakt nu deze dan gediscontinueerd werden. De “getubeerde” Monarchs werden dan weer in 2009 gediscontinueerd. Deze sigaren zijn vandaag de dag zeer moeilijk te vinden. Ikzelf heb een kistje met de tubo’s, maar een “gewone” monarcas had ik nog nooit gezien.
Kwestie van het wat interactief te houden. De vitola van de Monarcas is/was niet de enige in de H. Upmann portfolio. Wat is de andere? En… ook in een ander merk zat er een Monarcas. In welk merk?
Daarnaast passeerden nog enkel gepersonaliseerde custom rolled sigaren wat het allemaal wel zeer leuk maakt:
• Reynaldo Diadema
• Cueto Sublimes
Ik hoor het al. “Reynaldo en Cueto”? Wa’s da? Da’s gelijk de foute vraag. De juiste vraag zou zijn: "Wie zijn dat?".
Van tijd tot tijd passeren hier al eens
custom rolled sigaren en worden die bij naam en toenaam genoemd. Dat is goed, zeer goed. Tot op een bepaald ogenblik waren die namen mij ook onbekend en het is maar pas door er over te communiceren dat je ze ook leert kennen. Dit alles om maar te zeggen dat ik mij dus weer in de nesten heb gewerkt en mezelf verplicht om hier ietwat over uit te weiden. Ik ga het evenwel kort houden nu ik van Reynaldo al een tekstje heb klaarliggen die in principe in mijn boek gepubliceerd zal worden.
Inderdaad, met ietwat geluk komt eind dit jaar mijn eerste boek uit. In plaats van mijn proefnotities van meer dan 10 jaar Havanna-roken bij mekaar te rapen wordt het een bundel van mijn over de jaren heen gepubliceerde (en niet gepubliceerde) columns (al dan niet in de onverkorte versie) samen met nog wat ander materiaal dan wel reflecties. Maar van pech gesproken, Reynaldo en Cueto dus.
Reynaldo is vandaag de manager van La Casa del Habano Conde Villanueva. De man is zelf een roller en heeft naam en faam gemaakt met zijn diadema’s die hij met geagede tabak maakt. Daarnaast heeft hij ook eigen formaten ontwikkeld. De meest bekende is de Elefantes. Als je weet dat de cepo van de desbetreffende sigaar 72 is moet ik niet meer uitleggen waar de naam vandaan komt. Afijn, de man is een van de zeer weinige rollers die gelooft in aging van tabak en sigaren en is op zich een levende legende.
Hetzelfde dient gezegd te worden van Cueto. De man is op zijn beurt houder van het Guiness wereldrecord van de langst gemaakte sigaar. Goed 81.80 meter! Kun je je inbeelden? Eigenlijk wel, want de sigaar valt nog altijd in de winkel te bewonderen waar hij als demonstratieroller is tewerk gesteld. Het is wel een beetje een
shit-hole dat plat wordt gelopen door toeristen die zich tevreden stellen met een doosje Guantanamera en de vent bekijken alsof hij in een zoo zit. Ik loop daar ambetant van, maar zo zij het. De man zijn signatuur-sigaar is de salomon maar vooral zijn creatie de Cuevo is legendarisch. Zoek gewoon op wat cuevo betekent en dan weet je waar Drew Estate de mosterd vandaan haalde. En maar zagen dat de Cubanen niet kunnen vernieuwen… Dat kunnen ze wel, maar mogen ze niet altijd. Het een is niet het ander.
Enfin, weer wat bijgeleerd dus. Het geheel werd doorspoeld met wat Guiness (kan ook moeilijk anders he in een Irish pub? ) om dan naar de apotheek te trekken. Het werd zoals altijd een blij weerzien met Andreas, Heiko, Angela, Vicky, Hans, Gabriel, Peter… Anderzijds mochten we weer enkele nieuwe gezichten ontmoeten zoals die van Michel en Jeremy. De basis voor nieuwe vriendschappen werd gelegd.
Vermits het de gewoonte is dat iedereen wat meebrengt had ik op mijn beurt de nieuwe editie van de Jean Nicot Triple Gold meegenomen en … deze viel zeer, zeer in de smaak. Persoonlijk ben ik er ook wel echt enthousiast over. De eerste Jean Nicot was op zich zeer goed, maar deze is van een totaal andere klasse. Ik had die een paar weken geleden gebruikt op een bier en sigarenpairing en was meteen verkocht. Dit moet gedeeld worden want echt wel de moeite waard!
De sfeer zat er gelijk in en de avond eindigde zelfs in een heuse "te dansant". De volgende dag verscheen iedereen evenwel monter op het ontbijt waarvan het onderhand een traditie geworden is om daaraan een vintage tasting te koppelen. Daarvoor had ik een kist La Predilecta Coronas de Luxe meegenomen.
Het betreft een zeer interessante kist. Vooreerst gaat het om een gediscontinueerd merk. Vervolgens gaat het om een oud baasje (’40 – ’60). Maar het meest interessante is het bandje onder de merkband. Daar zit immers nog een taksband. Normaal gezien zit gewoon lager op de sigaar, maar hier gaat het om een speciaal bandje.
In 1939 had Cuba, die weeral in geldnood zat, centjes van Nonkel Sam geleend en de manier om dat terug te betalen was door middel van taksen op sigaren die in niet-staatswinkels werden verkocht. De winkels dienden eerst die taksbandjes aan te kopen en op die manier ging de lening terug betaald worden. Daarvoor moet je wel voldoende van die winkeltjes hebben en in een land met een sterk overheidsapparaat is dat niet altijd gemakkelijk... De Amerikaantjes konden dan ook achter hun centjes fluiten.
Between 1939 and 1976, tax stamps were applied to cigars sold within Cuba by Non-State businesses.
Private enterprises who bought cigars from the State Monopoly to sell within Cuba were required to pay tax in advance by buying these tax stamps from the Cuban Government. To prevent tax evasion, each cigar being sold had to display a tax band underneath the cigar band.
The reason for this tax was attributed to a loan of 35,000,000 Cuban Pesos which Cuba borrowed from the US in 1939 to help Cuba out its financial difficulty.
The text on the band "Impuesto del Emprestitito $35,000,000 1939" refers to that 1939 US loan. At the time, the Cuban Peso was pegged to the US$, so it was equal to the same amount in US Dollars. The company name and address is overprinted on the stamp.
The use of these tax stamps ceased in 1976 when Cuba officially declared default on this loan.
Not many Cuban people had the privilege of selling cigars within Cuba outside the State business, so these stamps are extremely rare.(Bron: Cuban Cigar Website)
Kortom, een stuk geschiedenis waarvan het altijd een plezier is om die met gelijkgestemden te kunnen en te mogen delen.
Na het ontbijt trokken Marianna en ik op erop uit voor een bezoekje aan Frankfurt. Als ik de stad moet samenvatten is het voor mij een stad die enorm trots is op haar verleden, maar tegelijkertijd ook naar de toekomst kijkt. De historische binnenstad die zo goed als volledig vernield werd, werd immers opnieuw opgebouwd. Anderzijds staan naast de “historische” bouwwerken dan weer staaltjes van moderne architectuur en zelfs wolkenkrabbers.
Een museum waarvan de Städel toch hoog op mijn lijstje stond kon ik niet aandoen omdat ’s avonds er een sigarenfeestje van de Cigar Cult Club doorging. Ik doe die wel de volgende keer aan. Het thema van de avond was: Texas.
Michel had zich met partner in crime (en dat mag je bijna letterlijk nemen) Andreas voorgenomen om als "hitmen" voor de dag te komen: “je sigaren of je leven!”.
Ik hield het dan weer (zoals iedereen me ook kent
) eerder bescheiden en beperkte mij tot een safari-hoed. Ik heb het al niet met hoedjes en dit was echt wel het enige dat ik had. Anderzijds ging ik dan wel weer de uitdaging met Andreas aan om qua kledij de grens te verleggen. Het leverde me de bijnaam “Pipi” op…
Het werd alweer een memorabele avond die passend (opnieuw) in de Irish Pub werd afgesloten. Wanneer Michel en Frank thuis kwamen was Michel zodanig onder de indruk dat hij tot ’s morgensvroeg nog met Frank heeft zitten napraten. Frank bekloeg zich ongetwijfeld of het wel zo’n goed idee was om met een Nederlander (en dat mag ondertussen al een halve Vlaming zijn, het is en blijft een Nederlander) de kamer te delen. Misschien ligt het aan het feit dat Michel geen alcohol drinkt anders gingen ze beiden ongetwijfeld al ronkend in slaap gevallen zijn.
Het weekend werd afgesloten met een brunch bij RW waarvan bleek dat de chef een Fransman was. Ik ben er nochtans al enkele malen geweest en toen dit ter sprake kwam begon de man spontaan met mij in het Frans te praten. Na de brunch werd het evenwel tijd om afscheid te nemen.
Ondertussen circuleren in de groep de foto’s en zal er binnenkort ongetwijfeld een verslag op Nino’s blog verschijnen. Dit jaar waren we weliswaar met minder aanwezigen maar het intermenselijk contact was des te intenser.
Dit is weeral zo’n verhaal dat nog lang zal blijven nasmeulen totdat het vuur volgend jaar opnieuw weer wordt aangewakkerd. Ik weet wel bijna zeker dat Michel opnieuw van de partij zal zijn. De treffens zijn dan ook zeer aanstekelijk en dat is misschien de essentie van deze hobby: passie werkt aanstekelijk zeker met sigaren en vurige mensen.
http://www.schlossvollrads.com/"http://jeannicot.be/index.php/nl/indexhttp://www.chez-rw.de/"http://flyingcigar.de/"http://www.cigar-cult-club.de